Wiersz inspirowany chwilą refleksji nad ciszą pamięcią i tęsknotą za tymi którzy odeszli
Pozwól im odejść w zaświaty
zapal na grobie znicze
wysłuchaj się w wiatru powiew
cmentarza smutne ulice
Nie mówią nie proszą o uwagę
w ciszy jest ich ukojenie
kwiaty postaw na grobie
zostaw szczere wspomnienie
Krzyże jak tarcze chronią
od smutku i od cierpienia
dusze wciąż nas wołają
zostają cząstką istnienia
Ulice cmentarza oświetlone
pamięć tworzy ich magię
za murem świat z tęsknoty utkany
z ludzkich słabości i pragnień
za: https://www.facebook.com/groups/cafepoesis/posts/799087929782682/
