Uczę się słuchać,
by rozumieć, zanim osądzę.
Uczę się mówić,
by słowo było mostem, nie bronią.
Uczę się pytać,
bo pytanie jest początkiem wolności.
Uczę się pamiętać,
że ziemia, język i serce to wspólna lekcja.
Uczę się tworzyć,
nie dla chwały, lecz dla dobra wspólnego.
Uczę się współodczuwać,
bo naród to nie tłum, lecz wspólnota oddechów.
Uczę się odpowiedzialności,
by nie zostawić świata gorszego, niż zastałem.
Uczę się być człowiekiem,
nie lepszym od innych,
lecz bardziej świadomym,
że wszyscy jesteśmy uczniami życia.
© 2025 Sławomir Lęga. Wszelkie prawa zastrzeżone