Nie pozwala dostrzec drogi,
staje na granicy lustra.
Patrzy w swoje – a jakby nie – odbicie –
suche liście na wietrze.
.
Próbuje uchwycić rękojmię,
lecz ściska pustkę –
niewidzialny ciężar na ramionach,
krępujący ruchy, stawiający oczy w słup.
.
W krokach jest chwiejna. Grunt pod nogami
zmienia w piasek, który wciąga powoli,
głęboko, coraz głębiej.
.
Serce przyprawia o bicie młota.
Bezmyślą rozdziera logikę –
okaleczony diament,
który nigdy nie będzie brylantem.
.
Fedruje słowa uwięzione w gardle,
zakleszcza w klatce wątpliwości,
które nie chcą ujrzeć światła –
boją się być błędnym kołem.
.
Kiedy dopada człowieka,
sączy jad dwu– a nawet więcej –znaczności.
I ciągle pyta: Kim jesteś marny pyle?
…
Stanem zawieszenia między być a nie?
Paraliżującym strachem przed sobą?
Przeogromnym światem nie do ogarnięcia,
a może mrówką dźwigającą drzewo na plecach.
