Wiersz został przez autorkę opublikoany jako załącznik do jej felietonu: Pogodzona z przeznaczeniem / Kasia Dominik
Czuje się źle, choć powinnam dobrze,
blask w oku, uśmiech promienisty,
głowa pełna marzeń,
czegóż chcieć więcej?
Jednak coś zgrzyta,
nie, to nie zawiasy w drzwiach,
podłoga też jest nowa,
a ja – złamana w pół.
Jestem na zakręcie – to nie rondo,
koło fortuną się toczy, ale nie moje.
Innym życie pachnie płatkami róż,
garściami biorą co ich, i co cudze.
Czas podrzeć mapę, wyrzucić kompas,
jutro też się słońce uśmiechnie.
Budzik zadzwoni jak zwykle,
pies kota pogodni na drzewo.
Ale wciąż jestem zakręcona,
jak kilometr drutu w kieszeni.
Z serca krew strugami się leje,
czas ran nie goi.
Może lepiej spojrzeć wstecz,
niżej niż dno upaść nie można.
Morfina przestaje działać,
ból łamie w pół.
Jestem na rozdrożu, bez drogowskazu,
wiatr starł ślady stóp, a były tu.
Może wystarczy twarz pokerzysty,
może nikt nie zauważy.
Każdy ma swój krzyż,
ale mój – wbija w dół.
Skoro oni mogli, to ja też spróbuję,
póki stoję nikt mnie nie potrąci.
Pora iść dalej, kroplę potrzeb
na pustyni ubóstwa osuszyć.
Kogut pieje na plocie zwiastując świt,
rosa trawę zrasza, a pies goni kota.
