Nasze rozmowy przepełnione sarkazmem i pustką.
Bez oczekiwań mówię.
Nie wiem czy odpowiesz a każdą odpowiedź potraktuje jak
drogowskaz twojej duszy .
Ludzie jak w teatrze słuchają uważniej osób małomównych .
Dlatego mylisz się myśląc, że gdy nie będziesz opowiadał ludzie nie będą wiedzieć o tobie.
Czego człowiek się nie dosłyszy to sam sobie dopowie.
Natura ludzka.
Kochamy jasność.
Spotkajmy się więc tam gdzie nigdy słońce nie dochodzi.
Pokój 101 będzie salą w której wydamy wszystko i wszystkich.
Spotkanie z traumami bez oczekiwań.
Największa ucieczka do której można zawrócić ale nigdy o niej mówić nie będziemy.
Nienazwane rzeczy są smaczniejsze.
Wymiana interesów.
Paradoksem jest że największa bliskość jest między nami w budynku bez uczuć .
Jestem pacyfistką, lubię dawać.
Chciałabym umieć powiedzieć stop postawić granice.
Moja dusza jednak nie chce jej.
Ty masz krwawe oczodoły a moje mienią się niechlujnie rozłożonym brokatem.
Bo chcąc nie chcąc budujemy siebie nawzajem.
Oczekiwania są granicą po której się pozabijamy.
Wiem, że lubisz fizyczność jesteś człowiekiem.
Wiesz, że lubię fizyczność jestem człowiekiem.
Nasze mózgi nas wykańczają.
