W strzępach

 

Żałuję, że moje dłonie

Nie potrafią już pisać

Wierszy o miłości

Spełnionej,

 

I że moje źrenice

Nie rozszerzą się, jak wtedy

Kiedy on był tak blisko

Przy mnie.

 

Żal mi mojego serca,

Co splamione oczekiwaniem

Pozostaje dzisiaj

W strzępach.

   

Szkoda, że moje nogi

Uginają się pod strachem

I potrafią dziś już tylko

Uciekać.