Tęsknię za koncertami. Nie tylko za tymi w filharmonii, operze, ale też w Desdemonie czy Kolonii Artystów. Brakuje mi wyjść na festiwale i wystawy dźwiękowe – zarówno w Gdańsku, jak i w innych miastach Polski.
Wcześniej miesiąc nieobecności nie robił różnicy, ale teraz, przez masowe odwoływanie wydarzeń i daleka perspektywa powrotu do „codzienności”, tym bardziej odczuwam ich brak.
Szczęśliwie mamy wiosnę, a ja mogę codziennie obserwować budzącą się do życia przyrodę. Najważniejszym ze zmysłów okazał się dla mnie słuch – i tak nasłuchuję koncertujących ptaków, szumu wiatru, brzęczenia pszczół przy kwitnącej wiśni. Wyjścia w pola lubię szczególnie. Zanurzam się w zapachu roślin i ziemi, z przyjemnością obserwuję zmiany w przyrodzie, a względna cisza – w kontraście do centrum miasta w godzinach szczytu, jazdy kolejką, przerwy na uczelni – uspokaja mnie i pomaga ułożyć myśli.
I zastanawiam się, w jakim świecie naprawdę żyjemy i co stało się dla nas ważniejsze, niż nasza ziemia. Przecież zapach rzepaku jest lepszy od wyperfumowanej publiczności i pyłu na ulicy. Zaczynam uczyć się rozpoznawać ptaki po ich śpiewie tak, jak wcześniej rozpoznawałam słuchem grające instrumenty. Jestem sama, bez ludzi, ale nie czuję się samotna. Za każdym razem dostrzegam więcej żyjącej i czującej natury.
