3 sierpnia 2019 r.: Kioto

Nie mam pojęcia, jak wybiorę zdjęcia do dzisiejszego wpisu, bo zrobiłam ich całą masę, ale zacznijmy od początku.

Na pierwszy ogień w Kioto oczywiście zamek. Nijo, bo tak się nazywa, wydaje się bardzo niepozorny. Nie jest wysoki i nie ma bogatych zdobień, ale tym, co ma w sobie naprawdę wyjątkowego, jest sławna słowicza podłoga. Tak, tak, to nie tylko legenda! z każdym krokiem drewno pod stopami wydaje z siebie ćwierkanie. Szczerze podziwiam, jeśli ktoś potrafi po tym przejść bez wydania najmniejszego dźwięku, mi się udało najwyżej kilka kroków przejść po cichu. Niestety, w zamki nie można robić zdjęć, ale są to głównie sale wyłożone tatami z figurami samurajów w środku. Bardzo klimatycznie, można trochę poczuć średniowieczną Japonię.

Następny na trasie był Pałac Cesarski. Ogromny kompleks budynków różnego rodzaju, ogrodów, bram i wszystkiego, czego by można chcieć od pałacu w japońskim stylu. Wrażenie niesamowite, szczególnie przy ogrodach, nawet udało mi się przy stawie zobaczyć czaplę. Nie mam pojęcia, jak ludzie się tam bez map nie gubili, ale to może tylko ja i moja 'wspaniała' orientacja w terenie.

Na deser Kinkaku-ji. Na żywo naprawdę zapiera dech w piersiach. Oglądając zdjęcia zawsze czułam podziw, ale stojąc przed poczułam coś więcej. Nie potrafię tego dokładnie ująć, jednak z pewnością jakaś moja cząstka będzie zawsze związana z tym miejscem. Oczywiście na terenie dookoła były też chramy, sklepiki z pamiątkami i ogrody również warte zobaczenia. Mają w sobie coś kojącego, patrząc na te krajobrazy można się na chwilę oderwać od rzeczywistości.

Wszystkie niedopowiedzenia zostawiam zdjęciom, one same się obronią. Chciałabym dodać więcej, ale Internet podniósł bunt.