Bądź mi, 
Słońce
witrażem.
Będziemy lustrować 
swe twarze 
i nabierzemy barw.

Deszczowy stukot 
przez okno się wkradnie 
i złoty odcień 
przez szparę w drzwiach wpadnie, 
ozłoci powieki, 
kryształem ozdobi.

I na witrażu umieści nogi, 
pod stopą rąbek białej pościeli, 
chwyci za słowo, 
i słowa powieli;
zamilknie.

W oknie zabłysną świeczki, 
na chwilkę,
rolety opadną, bliskie bibule,
a Ty mnie okryjesz sobą jak tiulem.

Zielenią wypełnią się serca czerwone 
i zieleń okryje szmaragdem dłonie, 
bo myśmy zieloni,
pierwsi dla siebie.

Jak bardzo zieloni? 
Jak bardzo? 
A nie wiem.

Czernią zaczerni się
wszystko wokół 
i tylko my jaśnieć 
będziemy w tym mroku.

Różowe się staną nasze policzki, 
cisza zamieszka w kwiatów doniczkach,
przylgniemy do siebie i jak kometa... 
zagubię warkocz w granacie nieba.