O tym, że media społecznościowe i aplikacje mobilne są budowane tak, abyśmy spędzali w nich jak najwięcej czasu, udostępniali im więcej danych o sobie i klikali w to, co zaplanują dla nas ich twórcy dyskutuje się od dawna (pisałem o tym na blogu tu i tu).

Ten wątek wielu ekspertów i publicystów próbuje wykorzystać do tego, by na technologie zwalić winę na całe zło jakie dziś spotyka dzieci i młodzież. Zwłaszcza na rosnącą liczbę młodych osób chorujących na depresję.

 Jakub Szestowicki na łamach Noizz przygląda się uważnie wynikom badań dot. uzależnień a technologii i zwraca uwagę na przyczyny stresu oraz złego samopoczucia. Szestowicki stawia ważne pytanie, którego często brakuje w innych tekstach na temat mediów społecznościowych, o to czy przypadkiem nie siejmy paniki moralnej wokół technologii zamiast zająć się przyczynami stresu i depresji u młodszych pokoleń. Problemy takie jak narastająca przepaść komunikacyjna między pokoleniami (i tym, co uznają za największe wyzwania np. zmiany klimatu), stres związany z niestabilnością edukacji szkolnej oraz brak wsparcia i opieki psychologicznej, nie rozbudzają jednak takich dyskusji w mediach (ani wśród polityków) co np. kwestia rzekomego fonoholizmu (uzależnienia od smartfonów).

Badaczka Natalia Hatalska w swoim najnowszym wpisie na firmowym blogu przygląda się temu, jaki sposób prezentowania siebie (życia, ale bardziej ciała) najbardziej promuje Instagram.

Mimo takich głosów, wielości badań i programów profilaktycznych, w debacie o życiu młodzieży brakuje głosu samej młodzieży.

Dlatego podpisuję się obiema rękoma pod apelem Nauczyciela Roku 2018 Przemka Staronia o to, aby do wszelkich dyskusji, paneli, warsztatów, które dotyczą dzieci, młodzieży i kwestii przyszłości pracy, edukacji, jakości życia, zapraszać przedstawicieli i przedstawicielki młodzieży. W takich zaś, którego o to nie dbają i nie brać udziału.

Publikacja za newsletterem autora: Rekonesans w sieci #49