Pytana, zawsze odpowiadam, że droga, którą chcę podążać wiedzie przez miłość i nieważne czy dotyczy ona drugiego człowieka, pisania, muzyki, czy świata. Myślę, że po prostu to najpiękniejsza ścieżka, jaką można podążać. Wcale tego nie uważam za banalne. Dla mnie jest to bardzo ważne.

   Ciężko było mi to zrozumieć, kiedy żyłam zaledwie kilka lat. Nie doznałam wielkiej miłości w dzieciństwie. Byłam sama i zawsze szukałam jej gdzieś w otaczającym mnie świecie, który tak bardzo ranił mnie od środka. Staram się kochać wielu ludzi, którzy nie pokochali mnie. Nie było przy mnie mojej mamy ani mojego taty, kiedy ich najbardziej potrzebowałam. Odrzucili mnie, co tak bardzo mnie zabolało. Namacalnie czułam wtedy. że świat nie ma w sobie  miłości. Miłość jest mu zupełnie obca.

Moje marzenia oraz głęboki głód uczucia jednak się nie poddawały.

   Patrzyłam się w nocne niebo i marzyłam, żeby był ktoś przy mnie blisko. Ciągle wierzyłam, że sensem ludzkiego życia jest właśnie miłość. Szukałam w każdym człowieku dobra i od siebie kochałam nawet tych, którzy mnie zranili. Wiem, że jest to najtrudniejsze zadanie, jakie dotychczas mnie spotkało. w chwilach, kiedy się to udawało świat się nagle zmienił. Zauważyłam, że wokół mnie są też radosne, kolorowe barwy. Usłyszałam, że niedaleko gra cichutko muzyka, którą tak pokochałam. Wiedziałam, że jeszcze mam przed sobą całe życie i wielkie marzenia...

Patrzę się w cudowne, srebrzyste niebo i widzę, że świat jest piękny. Być może to wszystko, co mam jest czymś wielkim. Miłość, której sama nie doznałam, mogę darować innym.  Czyż to nie jest cudowne?- Może właśnie ta wartość jest najcenniejsza i nie powinnam o niej zapominać. Przecież tak naprawdę wcale nie jestem sama. Wśród nas jest tak wiele samotnych serc i każdy z nas czeka na chociażby jeden nasz uśmiech drugiej osoby, jaki skierowany jest właśnie do mnie tylko dlatego, że jestem dla niego również kimś  ważnym.