Uczniowie, z którymi jestem na wycieczce, są grzeczni, choć współcześnie bardziej opłaca się być chamskim. Mówią proszę, dziękuję, nie mam pewności, choć współcześnie mówi się raczej pewną nienawiść, stawia żądania i dzieli słowami jak nożem.
Uczniowie mają swoje zdanie, ale uważnie słuchają zdań innych ludzi. Nie zgadzają się ze wszystkim, co mówi nauczyciel, gdyż nie ma ku temu powdów, dowodzą swoich racji. Nie boją się tematów trudnych, dużo wiedzą o historii.
Mówią o seksie, rodzicach, prymitywnych mężczyznach, którzy gapią się na kobiety, bo czują się pewni, o mężczyznach, którzy są dla nich ważni, o roli kobiet i dlaczego ciągle nie jest taka, jak być powinna, rozumieją różnice między płciami, ale wyznają ich identyczną ważność, martwią się o przyszłość państwa i kościoła, mówią o Bogu lub świecie bez Boga, o swoim strachu przed uchodźcami i jednocześnie o tym, jak to bardzo ich wstydzi, choć mają do niego prawo.
Pytają, co może zrobić jednostka wobec zła ogółu, czy można naprawić kościół i czym różni się wiara od religii, zachwalają korzyści z kolekcjonowania blaszanych zapalniczek, propagują pomidory i inne warzywa, przeklinają, choć nie jakoś specjalnie dużo, raczej poniżej normy, śmieją się z głupich dowcipów, grają w koncentrację, co może doprowadzić do szału, ale jest radosne, bo wspólne.
Największe głupoty usłyszałem od ludzi dorosłych. Jedne z najważniejszych mądrości od ludzi młodych. Jeśli kraj mój i ich uważa, że edukacja jest bez sensu, pozwala na to, że kierują nią ludzie niekompetentni i pozbawieni rozumu, to szkodzi sam sobie.
Nie do końca umiem im wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje, a przecież oni to widzą. W jaki sposób ma być dla nich autorytetem człowiek, który popełnił przestępstwo, ma prawomocny wyrok, a na dodatek nienawidzi ludzi i ma obsesję na punkcie seksu? I nie widzi, że Polska edukacja upada lub już upadła, bo rząd zabronił mu widzieć.
Uczeń zapytał, kto na niego głosował, czym dowiódł swojej niewiedzy w zakresie procesu wyboru ministrów, ale postawił elementarne pytanie o sens mianowania ministrów w ogóle, zwłaszcza niekompetentnych.
Myślę, że i z tym sobie poradzą, z ministrami, którzy nienawidzą ludzi i nie uznają osiągnięć rozumu. Bo młodzi mają swój świat. Ale może warto przypomnieć, że Minister Edukacji nie jest tylko ministrem nauczycieli. Ale również rodziców i uczniów.
Całej szkoły, która jest jednym z najważniejszych miejsc na ziemi.
Uczniowie mają swoje zdanie, ale uważnie słuchają zdań innych ludzi. Nie zgadzają się ze wszystkim, co mówi nauczyciel, gdyż nie ma ku temu powdów, dowodzą swoich racji. Nie boją się tematów trudnych, dużo wiedzą o historii.
Mówią o seksie, rodzicach, prymitywnych mężczyznach, którzy gapią się na kobiety, bo czują się pewni, o mężczyznach, którzy są dla nich ważni, o roli kobiet i dlaczego ciągle nie jest taka, jak być powinna, rozumieją różnice między płciami, ale wyznają ich identyczną ważność, martwią się o przyszłość państwa i kościoła, mówią o Bogu lub świecie bez Boga, o swoim strachu przed uchodźcami i jednocześnie o tym, jak to bardzo ich wstydzi, choć mają do niego prawo.
Pytają, co może zrobić jednostka wobec zła ogółu, czy można naprawić kościół i czym różni się wiara od religii, zachwalają korzyści z kolekcjonowania blaszanych zapalniczek, propagują pomidory i inne warzywa, przeklinają, choć nie jakoś specjalnie dużo, raczej poniżej normy, śmieją się z głupich dowcipów, grają w koncentrację, co może doprowadzić do szału, ale jest radosne, bo wspólne. Największe głupoty usłyszałem od ludzi dorosłych. Jedne z najważniejszych mądrości od ludzi młodych. Jeśli kraj mój i ich uważa, że edukacja jest bez sensu, pozwala na to, że kierują nią ludzie niekompetentni i pozbawieni rozumu, to szkodzi sam sobie.
Nie do końca umiem im wytłumaczyć, dlaczego tak się dzieje, a przecież oni to widzą. W jaki sposób ma być dla nich autorytetem człowiek, który popełnił przestępstwo, ma prawomocny wyrok, a na dodatek nienawidzi ludzi i ma obsesję na punkcie seksu? I nie widzi, że Polska edukacja upada lub już upadła, bo rząd zabronił mu widzieć.
Uczeń zapytał, kto na niego głosował, czym dowiódł swojej niewiedzy w zakresie procesu wyboru ministrów, ale postawił elementarne pytanie o sens mianowania ministrów w ogóle, zwłaszcza niekompetentnych.
Myślę, że i z tym sobie poradzą, z ministrami, którzy nienawidzą ludzi i nie uznają osiągnięć rozumu. Bo młodzi mają swój świat. Ale może warto przypomnieć, że Minister Edukacji nie jest tylko ministrem nauczycieli. Ale również rodziców i uczniów.
Całej szkoły, która jest jednym z najważniejszych miejsc na ziemi.
Felieton opublikowany pierwotnie przez autora w dniu 5 czerwca 2019 na facebooku: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=937342206657846&set=a.359995211059218&type=3&theater
