składają wszystkim życzenia:

Otworzyły się mych wspomnień groby,

gdy dotarłem na jarmark Bożonarodzeniowy.

Dziecko we mnie jest już martwe,

ponieważ dojrzałość zrodziła ofiarę.

    

Rzucające się w oczy kolorowe lampki

nie są zdolne wyrwać nas z ziemskiej matni,

bo świecą tak, aby zakryć nasze braki.

Och, świecą tak! Aby...?

   

Kręcą się radośnie dzieci na karuzeli

nieświadome tego, co ich czeka.

Stoją ich rodzice ponad nimi,

nierozumiejący tego, co trwa.

    

Wśród dorosłych nie spostrzegłem siebie,

więc patrzyłem na dzieci przez chwilę,

w nich dostrzegłem siebie sprzed lat;

nie czuję nic, choć to nie brak.

    

To, co jest, już było;

choć nie dla mnie.

Będzie to, co już było;

choć nie dla mnie.

    

Krąg życia obraca się nieustannie.

Tylko jedno okrążenie zostało przewidziane dla mnie.

Nie tęsknię za tym, co utracone,

świadom tego, że mam tylko wspomnienia nieostre.

    

Za mną przeszłość, przede mną przyszłość;

uciskają mnie te kleszcze,

trwam w tym, co teraźniejsze,

nie pytam o szczęście,

bo czuję je.

Nie wyrażę tego, nie proś.

    

Wsiadłem kiedyś na tę życia karuzelę,

mam tylko jedno okrążenie,

świadomie powtarzam się,

tak jak święta;

z nimi mikołaje oraz karpie w wannie

i choć czasem zmieniają się zwyczaje,

to przesilenie zimowe niesie je nieustannie;

raczej – na szczęście – nie będzie tak zawsze.

    

Nie żyje już we mnie radosne dziecko,

patrzę na wieczny obrót rzeczy stoicko.

Gdzieś tam na jarmarku byłem ja,

drobne ziarnko pyłu tego świata.

    

Idź na jarmark!

Nie idź na jarmark!

Jeśli pójdziesz na jarmark,

to nie zobaczysz tam mnie

tylko siebie.