Chciałabym, naprawdę chciałabym, żeby ten czas przedświąteczny i świąteczny dla wszystkich był piękny i szczęśliwy. By nikt nie musiał spędzić go w sali szpitalnej, martwiąc się o życie swoje czy najbliższych. By każdy mógł usiąść przy stole z rodziną, podzielić się opłatkiem, zjeść pierogi, nawet jeśli ta rodzina niejednokrotnie go irytuje. Chciałabym, by każdy miał co zjeść. By to jedzenie mogło być ciepłe. Chciałabym, pewnie naiwnie, by jedynym zmartwieniem większości z nas było to, jaki prezent kupić wujkowi chłopaka, którego widuje się raz w roku.
W idealnym świecie tak by pewnie było. W idealnym świecie rodzice nie błagaliby o życie swoich dzieci, a dzieci nie żegnałyby przedwcześnie rodziców. W idealnym świecie każdy miałby pełny brzuch, bolący od śmiechu, a gardło zdarte od kolędowania. W idealnym świecie nikt by nie cierpiał.
Ale świat nie jest idealny.
Przygotowuję się do tego okresu, dla mnie wyjątkowego, który uwielbiam ponad wszystko, ze świadomością, że nie każdemu jest dobrze i pięknie.
Dlatego zawsze staram się pomagać dobru na tyle, na ile mogę i powoli zmierzam do tego, że sprzedaliśmy wczoraj dwa obrazy, a 200 zł poleciało do 4-letniej Michalinki, która najpierw straciła mamę, która walczyła z nowotworem, a potem sama zachorowała. To nie jest duża kwota, wiem o tym. Wiem też, że ludzie robią rzeczy większe, ale chyba nie do końca o to biega. Najpiękniej mi, gdy widzę, jak dobro leci w świat, a ludzie przykładają do tego rękę. Bardzo wtedy lubię ludzi.
I Was bardzo lubię za to, że macie piękne serca i to dobro ślecie w świat.
Niech tak będzie.
,
